Pensións, Afganistán, Fondos UE, Indultos,…: cando “oposición” non rima con “solución”
Cando se trata de buscar solucións aos grandes problemas que afectan ao noso país, cando se trata de achegar liñas de futuro que permitan impulsar a recuperación económica, conquistar novos dereitos sociais, apostar por un novo modelo produtivo, impulsar plans de emprego ou afianzar os servizos esenciais do Estado de Benestar (educación, sanidade, protección social, dependencia, pensións), a dereita deste país nin está nin se lle espera. Día tras día atopamos desafortunados exemplos de actuacións difíciles de entender e que sinalan de forma especial ao Partido Popular como partido que foi, e di seguir sendo, de goberno.
PENSIÓNS
A finais do pasado mes de xuño, os medios de comunicación dábannos unha gran noticia: “Os sindicatos e o Goberno desbloquean o maior acordo en pensións nunha década” (ver aquí). Unha gran noticia na que hai que destacar o intenso traballo realizado polo goberno, pola patronal e polos sindicatos por chegar a un gran acordo de país só comparable ao asinado no ano 2011 no goberno de Rodríguez Zapatero.
Un gran acordo que o pasado martes, 24-06-2021, tomaba corpo no Consello de Ministros no que se aprobaba o Proxecto de Lei para garantir o poder adquisitivo das pensións e reforzar a sustentabilidade do sistema (ver aquí). Un dos puntos máis destacados é o referido á revalorización das pensións de acordo coa inflación media anual rexistrada no exercicio anterior. No caso de que se produza un ano de IPC negativo, a contía das pensións quedará inalterada.
Faltoulle tempo ao Partido Popular, ao seu líder Pablo Casado, para anunciar o seu voto negativo a este Proxecto de Lei, emendándolle a plana aos axentes sociais que traballaron para lograr o acordo e ás recomendacións do Pacto de Toledo aprobadas pola maioría do Congreso. Haberá que entender que estraña os tempos da reforma de pensións do PP, aprobadas só coa súa maioría absoluta, sen acordo cos axentes sociais e que rebaixaba as cantidades a cobrar polos pensionistas.
AFGANISTÁN
De Afganistán que dicir. Até os baróns do propio Partido Popular repróchanlle o seu ton e a súa estratexia, demandándolle moderación (ver aquí): “Non gañamos nada criticando a operación de Afganistán”. Unha operación do goberno que lle valeu a felicitación da presidenta da Comisión Europea, Ursula von der Leyen, e do presidente de EE.UU., Joe Biden. Pero de nada serviu isto ante un Pablo Casado que, ademais, faltou á verdade ao indicar que esta operación necesitaba do aval do Congreso. Como ben lle contestou o meu compañeiro Felipe Sicilia: “esta misión non é nova, xa existía, e o único que houbo que facer é cambiala ante a precipitación de acontecementos; logo non necesitaba o aval, xa existía”.
FONDOS EUROPEOS
Outro desafortunado exemplo da forma que ten o Partido Popular de entender a política foi a vergonzante actuación do seu líder, Pablo Casado, tratando de manobrar continuamente na Unión Europea en contra das negociacións que estaba a realizar o Goberno de España para conseguir os Fondos Europeos que permitan iniciar a recuperación económica do noso país. Unha mágoa que para o Partido Popular fose unha mala noticia que finalmente a Unión Europea dese o plácet ao Plan de Recuperación presentado polo Goberno (ver aquí). A propia presidenta da Comisión Europea, Ursula Von do Leyen, veu ao noso país a anuncialo, pero ademais deixou un recado sobre as formas de actuar dos partidos da oposición:
Necesitamos a todos para facer que os fondos sexan un éxito.
Ursula Von do Leyen, presidenta da Comisión Europea.
CATALUÑA: Indultos
Do mesmo xeito, se falamos da crise catalá, as forzas da dereita do noso país non teñen achegado absolutamente nada positivo por canalizar a situación, pero si moito por fomentar a crispación. Cando cualifican aos indultos como insultos esquecen que non hai maior insulto á democracia que non utilizar as ferramentas das que a propia Constitución dotouse para tratar de buscar solucións aos problemas de convivencia que poidan xurdir. Non digamos cando utilizan o mendaz argumento da ilegalidade dos indultos, cando saben a ciencia certa da absoluta legalidade dunha medida que, como a propia Constitución sinala, debe estar fundada en razóns de equidad, oportunidade ou conveniencia pública.
Outro dos argumentos recorrentes é que a concesión dos indultos será inútil. Quen así opina, parte do erro interesado de que só se poden adoptar aquelas medidas das que sabemos por anticipado que darán un resultado inequivocamente positivo. Pero o certo é que o mundo non funciona así, e moito menos o mundo da política. Non estamos a falar de electrodomésticos, senón de pòlítica. Xa que logo, as medidas que se toman non contan con garantía por escrito de funcionamento, xa nos gustaría que fose así, pero nin o é nin o será.
A vía xudicial finalizou coa sentenza firme do Tribunal Supremo que todos coñecemos. Así pois, chegou a quenda da política e debemos pór nunha balanza os proles e contras das distintas medidas que se poden adoptar. E o indulto é unha medida lexítima que, por suposto, debe ser tomada en consideración.
Pola miña banda, estou firmemente convencido do acertado da medida e subscribo as palabras do Presidente do Goberno, Pedro Sánchez, cando sobre os indultos dicía o seguinte:
Os indultos buscan recuperar a concordia e a convivencia. O Goberno quere agora, canto antes, retomar o diálogo e mantelo ata que se alcancen acordos. Temos propostas que facer.
Pedro Sánchez, “O espírito constitucional”, “O PAÍS”, 23-06-2021 (ver aquí).
O DESEXO É CLARO, A ESPERANZA DÉBIL
Lamentablemente, a Cultura do Acordo (ver aquí) parece estar nas antípodas das formas de facer política exercidas polos grupos da oposición. Empezamos agora, en setembro, un novo período de sesións, o desexo é claro, a esperanza débil: que chegue o tempo da POLÍTICA (así, con maiúsculas).