Galicia-18-F.- de Madrid a que ceo?
Moito, demasiado, está a falarse de Madrid nunha campaña electoral na que os discursos debesen centrarse naquilo que ocorre na nosa terra, en Galicia. A estratexia do Partido Popular, a estratexia de Feijóo, de considerar a campaña galega como ariete contra o sanchismo provoca que Madrid estea omnipresente en todos os actos e manifestacións que teñen lugar estes días no noso país.
Pois ben, se hai que falar de Madrid, falemos de Madrid. Dese Madrid de Ayuso que, segundo ela afirma, “é España dentro de España” e dese modelo de éxito co que “nunca houbo máis liberdade, máis alegría e máis prosperidade”. Ese modelo que Núñez Feijóo quere establecer en todo o país e que sen dúbida é o referente do seu candidato en Galicia, Alfonso Rueda.
Todos coñecemos o dito “de Madrid ao ceo”, pero o problema está en saber a que ceo levaríanos ese modelo Feijóo-Ayuso se o PP gaña as eleccións galegas e replica con afán ese modelo na nosa terra, en Galicia. Para iso, para coñecer como é realmente ese “ceo”, non estará de máis lembrar algúns datos.
Madrid é a comunidade con menor gasto per cápita en políticas de saúde pública e de educación pública. E non falemos da privatización que cada día gaña máis e máis espazo en ambas as áreas. Por certo, en educación é a que peor puntuación presenta en termos de equidade e a de maior grao de segregación escolar.
Madrid ten a dubidosa honra de ser a comunidade autónoma con menor gasto social de España e a máis desigual segundo a escala Gini. E sendo a comunidade máis rica de España, contempla como o 23% dos seus menores están en risco de pobreza ou de exclusión total.
A comunidade madrileña destaca tamén polo seu escaso investimento na promoción de vivenda pública, sendo a segunda comunidade que menos gasta neste ámbito. E se falamos de política fiscal, Ayuso, co beneplácito de Feijóo, converteu á comunidade madrileña no paraíso das grandes fortunas.
O modelo fiscal de Ayuso-Feijóo beneficia á clase máis opulenta, aos máis ricos, de forma que os posuidores de enormes rendas e patrimonios evitan contribuír como lles correspondería en función da súa riqueza. Algo que non dubidará en implantar tamén Alfonso Rueda en Galicia de conseguir a presidencia da Xunta.
A modo de exemplo, esa rotura da xustiza fiscal, falando só do patrimonio, supón ao 0,2% máis rico da comunidade madrileña unha xenerosa dádiva de 52.000 euros de media ao ano. En consecuencia, logo son en grao sumo cicatero na implementación de políticas sociais destinadas a quen máis o necesitan.
Ayuso, Feijóo e Rueda reclaman coa boca grande a igualdade para toda a cidadanía española, pero coa boca pequena implantan alí onde gobernan políticas fiscais que rompen a plena igualdade de dereitos e obrigacións que deben ter todas as persoas deste país e que significa que, aqueles que máis teñen, máis deben contribuír á sociedade a través duns impostos xustos en función da súa riqueza.
Creo que o devandito debese bastar para saber a que ceo pretenden levarnos Feijóo, Ayuso e Rueda. E non podo crer que ese sexa o ceo que pretenda a maioría deste país, aínda que si o poida ser para os máis privilexiados.