UE2024.- A canto a Motoserra?
Este próximo domingo celébranse as eleccións á Unión Europea. Ata aquí non digo nada que non sexa coñecido por todos e tampouco direi nada novo se sinalo a escasa ilusión que transmiten estes comicios no conxunto da cidadanía chamada a votar.
Con todo, estamos ante un momento clave para o futuro da UE. Nestas eleccións xogámonos, e non é cuestión trivial, as políticas que pretendemos póñanse en práctica, así como os principios e valores nos que se asentan.
Quero pensar, confeso que non con demasiada esperanza, que o ocorrido nos anos de pandemia, nos anos COVID, debese servir para asentar en cada un de nós a necesidade e a conveniencia de que os principios de equidade, de xustiza social e de solidariedade, como base das políticas, perduren no tempo e non só nos momentos de crises.
Xa resulta manido o solicitar dos votantes un esforzo para que imaxinen que ocorrese se fosen as políticas do austericidio as que se tiveran posto en práctica neses escuros anos. Manido, si, pero tan manido como necesario.
Reiterativo é tamén sinalar como a socioloxía electoral indica que os electores tendemos a votar coa emoción e non coa razón. Ignoro canto de verdade hai na devandita afirmación, pero resulta en extremo preocupante que sexa a emoción e non a razón a que dite o noso voto. Mal imos se non reflexionamos con rigor o camiño que marcará a nosa papeleta.
Mesmo tacharía de frivolidade calquera deses votos que parten da emoción, de non ser porque sabemos que a situación de moitos deses votantes, a súa vulnerabilidade socioeconómica e a súa sensación de abandono son factores que nublan a reflexión debida e, pola contra, convérteos en presa fácil dos “falsos profetas”, aqueles de os que a Biblia xa convidaba a coidarnos.
Trump, falso profeta onde os haxa, empezou vendendo zapatillas douradas, “Never Surrender” (Nunca te rendas), a 370 euros o par para, posteriormente, non repara en vender Biblias a 60 dólares baixo o slogan “Fagamos que América ore outra vez” (Make America Pray Again). Todo vale para facer caixa e que os seus simpatizantes paguen as súas cuantiosas multas.
Descoñezo os obxectos que Javier Milei, gran admirador de Trump e actual presidente arxentino, incorporou ao seu “merchandising” electoral, pero si sabemos, porque así o manifesta de forma reiterada, o que realmente quere vender: vender a sanidade pública, vender a educación pública, vender as axudas sociais e vender as pensións públicas. Todo iso, como se di nas rebaixas, “ata esgotar as existencias”. E, a modo da Tizona do Cid Campeador, enarbora a súa xa famosa “MM”, Motoserra Milei, para rozar todo indicio de xustiza social e achandar o camiño á privatización do conxunto dun Estado de Benestar que só o será para quen se poida permitir pagalo.
Un Milei que, na súa recente visita a España, lanzou as súas soflamas nos mitins de VOX diante dun Javier Abascal encantado coa “MM”. Meloni, en Italia, ou Marine Le Pen, en Francia, tampouco se cortaron nos seus encomios ao presidente Milei, ás súas políticas e á súa flamante Motoserra. De Orban, tamén convidado como as dous anteriores aos actos de VOX, xa nin falamos.
A amargura e a pesadumbre axéxanos ao comprobar que ao PP de Núñez Feijóo tampouco lle importa contemporizar coa extrema dereita española e europea. E lembremos como a semana pasada, a candidata dos populares europeos (PPE), Ursula von der Leyen, sinalaba que pactarían coa ultradererecha se é necesario, rexeitando calquera tipo de cordón sanitario que illase a estes partidos.
En fin, a canto as Políticas de Motoserra para a Unión Europea?, a canto as políticas do austericidio e a progresiva privatización/desintegración do Estado do Benestar? A resposta está nas nosas mans, na papeleta que ingresemos nas urnas o vindeiro domingo. Aprendamos da nosa historia recente, apliquemos as razóns e conteñamos as emocións. Moito nos xogamos a pesar de quen pretenda convencernos pola contra.