¿Pedro Sánchez? A peza a cazar é a democracia mesma
Non teño ningunha dúbida de que os ataques que vén sufrindo Pedro Sánchez a niveis tan persoais que alcanzan á súa propia familia, e que debesen repugnar a calquera demócrata, non son máis que a punta visible dun iceberg que oculta baixo as augas o verdadeiro obxectivo de tal persecución.
A peza para cazar non é outra que a democracia mesma e os seus autores son aqueles que cren que o poder correspóndelles por mandato divino a eles, só a eles, e que o máis que están dispostos a aceptar é unha pseudo-democracia na que se manteña o aparato formal necesario, pero cuxo resultado sexa que o poder real quede sempre nas súas mans. E, como ben podemos ver, non están dispostos a pararse en barras.
Fago miñas as palabras do meu bo amigo, o filósofo Manuel Cruz, cando na súa magnífica obra “El Gran Apagón: La eclipse de la razón en el mundo actual” afirmaba o seguinte: «O dereito para criticar na praza pública conleva o deber de facelo con argumentos consistentes».
Como ben indica Cruz, un dereito implica un deber. E neste caso, nunha democracia sa e merecedora de tal nome, implica que quen pretenda facer uso do dereito á palabra na esfera pública ten o deber de facelo con respecto á razón e á verdade, con argumentos rigorosos e constatables. A discrepancia e a crítica non son incompatibles coa razón, senón que, ben ao contrario, deben basearse nela.
«O dereito para criticar na praza pública conleva o deber de facelo con argumentos consistentes»
Sen dúbida, o gran apagamento da razón significará o fin da democracia mesma de non poñer pronto remedio a tamaño desatino. E, non nos enganemos, non son poucos os que pretenden tal obxectivo.
“Non usarás o nome de Dios en balde”, reza o segundo mandamento de la Iglesia Católica. Pois ben, é a palabra o máis sacro dunha sociedade democrática e como tal nunca debese ser usada en balde sen que iso conleve consecuencias para o que de tal modo a empregue.
Non cabe dúbida de que uns en maior medida que outros, pero o certo é que todos somos responsables de que non se produza esa «eclipse da razón» sinalada por Manuel Cruz. Os silencios non fan outra cousa que dar ás a quen apunta nesa dirección. A democracia só sairá triunfadora deste envite se todos poñemos o noso empeño niso. De non ser así, aqueles que defenden os seus eternos privilexios serán os que saian gañadores desta batalla.