Sinéad O’Connor: As Vidas Negras Importan
Sen dúbida lerían o emotivo artigo que, o pasado domingo, escribiu Rodrigo Cota dedicado á cantante irlandesa Sinéad O’Connor, con motivo do seu recente falecemento. O título do artigo era «Jacinta e Sinéad O’Connor» e si non o leron non sei a que esperan para pinchar neste enlace á páxina web do Diario de Pontevedra. Pois ben, o artigo de Cota fíxome lembrar a historia dunha das súas cancións que creo ben merece ser rescatada.
«Sempre choraba Jacinta, o pranto dunha muller pobre que foi más feliz que Sinéad O’Connor, que choraba de tristura e matouse de pura pena tras ter pedido axuda a berros desde que tamén, fai ano e medio, suicidouse o seu fillo. Ser rico só garante o diñeiro. Jacinta mereceu ser rica e Sinéad O’Connor mereceu non chorar de angustia.»
Corría o ano 1990 e O´Connor publicaba o segundo álbum da súa carreira, o titulado «I Do Not Want What I Haven’t Got» (Non quero o que non teño), título que se corresponde cunha das cancións contidas nesa gravación, aínda que non a máis coñecida. Sen dúbida a honra de ser a canción máis popular dese disco correspóndelle á espléndida versión que a cantante realiza da peza escrita por Prince, «Non Thing Compares 2 U» (Nada se compara a ti), ao que tamén contribuíu o espléndido videoclip promocional.
Pero a canción á que quero referirme non é ningunha desas dúas, senón á que leva como título «Black Boys on Mopeds» (Mozos negros en motocicletas). Unha canción na que Sinéad Ou´Connor fai unha crítica directa, unha acusación en toda regra, á política imperante naqueles anos no Reino Unido da «Dama de ferro», Margaret Thatcher, respecto ao racismo imperante no devandito país.
Antes de seguir debemos realizar unha pequena e necesaria paréntese para lembrar as protestas lideradas polos estudantes chineses na Praza de Tiananmén, ano 1989, e as masacres que na devandita praza tiveron lugar como resposta por parte das autoridades chinesas. Un triste episodio que se saldou cun número de mortos cifrado entre 200 e 2.000, ademais de numerosos arrestos e a expulsión da prensa estranxeira.
Pois ben, Sinéad O´Connor comeza a súa canción, «Black Boys on Mopeds», criticando o hipócrita da actitude dunha Margaret Thatcher que non se para en barras na súa crítica á actuación do goberno chinés en Tiananmén mentres facía oídos xordos ao racismo imperante no seu propio país. E así inicia o seu canto: «Margaret Thatcher na TV sorprendida polos mortos que tiveron lugar en Beijing. Parece estraño que ela se ofenda, as mesmas ordes son dadas por ela».
A canción segue facendo referencia expresa a un episodio no que se produce a morte de Nicholas Bramble, un mozo negro de 21 anos que falecía en 1989 nun fatal accidente producido cando era perseguido pola policía ao entender que a moticicleta que conducía era roubada. A referencia na letra é clara: «Inglaterra non é a terra mítica de Madame George e as rosas, é a casa da policía que mata a mozos negros en motocicleta».
E aínda hai máis. Un segundo caso referido á morte de Colin Roach, tamén un mozo negro de 21 anos, que faleceu dun disparo á entrada dunha comisaría de policía. Unha morte que foi cualificada de suicidio por parte das autoridades a pesar das múltiples discrepancias e inconsistencias que reflectían as circunstancias desa morte. A pesar de ser reiteradamente solicitada unha investigación pública independente, esta nunca sería levada a cabo.
A morte de Colin Roach non ten o seu reflexo na letra de ningunha das cancións do álbum, pero Sinéad Ou’Connor colocou nas carátulas interiores do disco unha foto dos seus pais cun paraugas baixo a choiva coa seguinte inscrición: «God’s place is the world; but the world is not God’s place», (O lugar de Deus é o mundo, pero o mundo non é o lugar de Deus).
E todo iso trinta anos antes da morte en Mineápolis (EE.UU.) de George Floyd, produto dunha brutal actuación policial que todos puidemos ver a través da televisión, e de moitas outras mortes que desen lugar xa no ano 2013 ao movemento da comunidade afroestadounidense cuxo nome é unha apelación ás nosas conciencias: «Black Lives Matter».
Sinéad Ou’Connor non mirou para outro lado, ela xa gritara, e moito antes, coa súa voz e a súa música ese lema: «Black Lives Matter» (As Vidas Negras Importan).