Rebaixa de peaxes na AP-9, grazas ao BNG ou a pesares do BNG?

Resulta paradoxal a fanfarria que está a orquestrar o BNG con motivo das reducións das peaxes na AP-9. Néstor Rego e Ana Pontón saben ben que no Acordo de Investidura asinado co Grupo Parlamentario Socialista a redución das peaxes estaba condicionada á aprobación dos orzamentos e por razóns obvias. Sen orzamentos sería imposible contar coa partida necesarias para facer efectivo este punto e o resto de puntos do acordo

Con respecto ás peaxes, o texto do acordo sinala literalmente: “O custo desta bonificación corre a cargo dos Orzamentos do Estado e aplicaríase a partir da aprobación dos PXE de 2020”.

Os orzamentos do ano 2020 non viron a luz por razóns que todos sabemos, polo que as negociacións para sacar adiante os orzamentos estatais dilatáronse no tempo até conseguir cunha suma de forzas de progreso aprobar os PXE para o ano 2021. Uns orzamentos que si contan con varias partidas por valor de 63 millóns de euros para así poder conseguir a rebaixa e bonificacións das peaxes no conxunto dos tramos da AP-9.

Con todo, o BNG rexeitou sumarse ao resto das forzas de progreso e, nin máis nin menos, presentou unha Emenda á Totalidade, do mesmo xeito que, por exemplo, PP e Vox, co obxectivo de que os orzamentos non chegasen a ver a luz

O BNG non foi quen sequera de absterse e esperar a fase de emendas para tratar de negociar aquelas partidas que considerase de interese para Galicia. Quedaba claro que o seu obxectivo era evitar custe o que custe a aprobación dos orzamentos

E, sendo isto así, dende o BNG pretenden agora dirixir a execución duns orzamentos cuxa existencia trataron de impedir? Como dicía ao principio, gran paradoxo.

Por tanto, debera quedar claro que a aplicación dos 63 millóns para a rebaixa de peaxes na AP-9 que figuran nos orzamentos de 2021 terá lugar a pesares dun BNG que o único que fixo foi tratar de impedir que esas partidas cobrasen realidade.

Agora, Rego e Pontón, basean toda a súa artillaría dialéctica en dicir que as rebaixas xa debesen estar aplicadas desde o primeiro día de xaneiro. Dino e repíteno, pero eles saben ben que as negociacións coa concesionaria, con AUDASA, para unhas bonificacións que deben alcanzar até o ano 2048, non é posible realizalas nuns poucos días. Hai que atar ben o armazón xurídico, contar con informes rigorosos e evitar que unhas présas malentendidas xoguen a favor dunha empresa afeita a ir aos tribunais ante calquera nimiedade que considere pode beneficiarlle. O Secretario Xeral de Infraestruturas, Sergio Vázquez, falaba dun prazo máximo de seis meses que todo indica que poderá contar cunha redución significativa.

E, por certo, tampouco valen os discursos de Ana Pontón e Néstor Riego xustificando a súa negativa aos orzamentos en base a que son nefastos para Galicia. As cifras son as que son e están aí.

No ano 2018, os últimos orzamentos de Montoro/Rajoy, os investimentos do Estado en Galicia (descontadas as partidas para a AVE) sumaban 475,22 millóns de euros e nun momento de recuperación económica do país. Nos orzamentos do ano 2021, os investimentos do Estado en Galicia (tamén descontadas as partidas para a AVE) suman 770,08 millóns de euros. É dicir, un 62% máis, nun ano de pandemia e forte crise económica.

E aínda poderiamos seguir falando da actitude dun BNG que de forma continua eludiu sumarse ás forzas de progreso cun sempiterno “leitmotiv”: “todo vai na boa dirección, pero é insuficiente

Una simple frase que lle serviu ao BNG para:

• Non apoiar as Conclusións da Comisión de Reconstrución.
• Non apoiar as Recomendacións do Pacto de Toledo, coa gran repercusión das mesmas cara a sustentabilidade do modelo de pensións e a garantía de súbaa respecto do IPC.
• Non apoiar a nova Lei de Educación.
• Non apoiar os orzamentos do ano 2021, o que significa non apoiar os orzamentos máis sociais na historia, as subidas históricas en sanidade, en educación, en bolsas, en vacinas,…

Coma se nada do anterior tivese fondas repercusións en Galicia. Ben podemos por tanto concluír que, para o BNG, o importante era conseguir que nada saíse adiante.