Inflación, salarios e pensións
A inflación que estamos a sufrir en España e en Europa articula un forte debate en canto ás subidas que debesen experimentar os salarios e as pensións para poder compasar a nosa capacidade adquisitiva ao ritmo dos custos da vida.
O discurso actual promovido desde a dereita económica está a dicir que se deben parar as alzas de salarios e pensións para así deter a espiral de subida de prezos ao consumo. Soben os salarios, as empresas derivan eses custos a subidas dos produtos, aumenta a inflación, nova subida de salarios, correspondente subida dos produtos… e así sucesivamente.
Parecese que esa espiral inflacionaria, ben coñecida pola teoría económica, debese levar indefectiblemente á solución pretendida, conxelación de salarios e pensións, pero a situación é o suficientemente complexa como para aceptar en primeira instancia unha solución tan simple.
En primeiro lugar, a subida de pensións non xera directamente unha subida dos prezos dos produtos xa que non son as empresas as que as pagan e, por tanto, non hai ningún custo que repercutir no produto.
En segundo lugar, con respecto aos salarios, entre unha subida equivalente á inflación e a conxelación existe un ancho tramo de negociación que debe ser utilizado. Non é o mesma conxelación salarial que moderación salarial, e neste último escenario está a demostrarse a sensatez dos sindicatos. A proposta que UXT e CCOO deixaron na última reunión da mesa de diálogo social así o testemuña, un aumento do 3,5% para 2022, do 2,5% en 2023 e do 2% en 2024.
Doutra banda, tamén existe unha xeometría variable nas rendas salariais que se debe ter en conta. Non é igual o impacto da inflación nos salarios altos que nos baixos. De aí a importancia da decisión do goberno de abordar no outono o incremento do Salario Mínimo Interprofesional (SMI), co obxectivo de situalo no 60% do soldo medio en 2023, cumprindo así por primeira vez o noso país coas indicacións da Carta Social Europea.
A inflación é coñecida como o imposto dos pobres, pois é aos colectivos socioeconómicamente máis débiles aos que máis afecta xa que son quen máis porcentaxe da súa economía teñen que gastar en servizos básicos e de primeira necesidade e, ademais, os que non contan cunha capacidade de aforro que lles permita contar cun colchón económico que axude a amortecer esta situación.
Así pois, é necesario que o liderado do goberno impulsando un pacto de rendas chegue a bo termo e esperemos que, no reinicio da mesa de diálogo social prevista para o mes de setembro, todos os actores acudan coa firme vontade de chegar ao acordo final.
Por certo, non faría falta dicir que o pacto de rendas non é a única medida que debe tomarse para amparar aos sectores e colectivos máis afectados pola inflación. As disposicións tomadas polo goberno, desde o inicio da pandemia até as máis recentes, así o acreditan, mágoa que desde a oposición non só non se acompañen, senón que fagan gala do seu apoio aos que menos están a sufrir.
As bolsas para os ricos do Madrid de Ayuso, a negativa a apoiar o imposto á banca e ás empresas enerxéticas, as súas críticas á subida do salario mínimo ou a súa oposición a elevar o último tramo da tarifa do Imposto sobre o patrimonio do 2,5% ao 3,5% (que afecta a patrimonios con bases liquidables por encima dos 10 millóns de euros) son, entre outros moitos, poderosos argumentos que indican de que lado está o Partido Popular.
Un Partido Popular, e o seu presidente, NúñezFeijóo, que non dubidan en aplaudir políticas como esta: a Comunidade de Madrid bonifica o 100% do imposto de patrimonio, que só pagan os que máis teñen, e así perdoa 990 millóns de euros a 19.090 contribuíntes cunha riqueza de 10,1 millóns por cabeza.