Desafección Política e Deterioro Democrático: Cui prodest?

“O custo de tanta escandalera”, así reza o título dun artigo que Manuel Cruz ven de publicar hai uns días no xornal “La Vanguardia” e que podedes ver aquí. Un breve artigo, catro párrafos, nos que o autor apunta un inquietante panorama:

• Na esfera da política xa non residiría o núcleo do poder.
• A política pasa a ser unha mera forma de espectáculo.
• A crispación e os exabruptos en política son irrelevantes e sen custo para os seus autores.
• Ergo, a ciudadanía non se toma en serio a política: DESAFECCIÓN

Non se pode dicir tanto en tan poucas liñas, a política convertida nunha paisaxe desoladora, cun elevado grao de desafección por parte da ciudadanía. En definitiva, todos os síntomas dun grave deterioro democrático. Acadando -cecáis- o punto de non retorno?

Sen embargo, Cruz sinala un feito incontestable, un argumento obxectivo, que ben debera obligarnos a pensar o contrario: a xestión da crise da pandemia comparada coa saída da crise iniciada no ano 2008. Sen dúbida dúas formas ben distintas de responder dende a política a situacións vitais que afectaron e afectan de cheo á cidadanía. Reflexionar sobre esta cuestión permitiría concluir a cuestión con esta frase que o filósofo destaca no seu artigo:

Hai que regresar á idea de que a política pode afectar para ben á vida dos cidadáns.

Comparto con Manuel Cruz a racionalidade que debera facernos entender a cada un de nós a importancia real da política nas nosas vidas, pero tamén coincido con él na visión dun panorama actual que semella pretender todo o contrario. A pregunta clave segue a ser a clásica: Cui prodest? (A quen beneficia?).

Unha pregunta, cui prodest?, cuxa resposta todos podemos albiscar e reflicte un negro panorama, porque se algo resulta evidente é que as clases medias e traballadoras, xunto cos sectores máis vulnerables da sociedade, non son precisamente as beneficiarias da desafección política.

Queda na responsabilidade e no compromiso de todos e cada un de nós seguir loitando para que tal distopía non se produza