Da Triple A ao Aborto, pasando por Cibeles

O pasado domingo, na convención municipal na que o Partido Popular presentou os candidatos ás alcaldías de capitais de provincia, o alcalde de Madrid, o popular Almeida, sinalou na súa intervención que non hai mellor ticket electoral para as eleccións do 28 de maio que o do Equipo A, Ayuso e Almeida.

A Núñez Feijóo debeulle parecer afortunada esta comparación de Almeida e debeu verse na necesidade de superar ao seu subordinado político e pensar nun reclamo alternativo. E meu dito, meu feito, na súa intervención o líder popular denominaba como a «Triple A» á conxunción de Ayuso, Almeida e Absoluta (en referencia, esta última, á maioría absoluta).

A «Triple A», como é ben sabido polos que temos algúns anos – e Feijóo entra nesta franxa etaria-, era o apelativo da «Alianza Apostólica Anticomunista», grupo terrorista parapolicial de extrema dereita, que ten no seu haber oito asasinatos certificados entre os anos 1977 e 1983, de aí a triste, innobre e desafortunada referencia de Feijóo. Por non falar tamén da «Triple A» de López Rega en Arxentina, cuxas accións foron catalogadas como delitos de lesa humanidade.

Certo que poderiamos ser comprensivos (ou ilusos) e deixar na categoría de anécdota esta referencia de Feijóo á «Triple A», o problema está en que se abrimos o foco talvez poidamos ver elementos que ben puidesen explicar a burbulla na que se atopa inmerso o Partido Popular, unha conivencia coa ultradereita que sen dúbida contribúe á utilización dun vocabulario que sen dúbida merece sobradamente o calificativo de repulsivo.

Tamén o mesmo día, asistiamos á reedición da foto de Colón das dereitas e ultradereita do noso país, aínda que nesta ocasión tivese como marco a madrileña Praza de Cibeles. E alí estaba o Partido Popular representado por figuras de segunda liña xa que a orde transmitida por Feijóo era a de adoptar un «perfil baixo».

Núñez Feijóo indicou como escusa da súa incomparecencia que se trataba de «dar protagonismo á sociedade civil». O problema é que denominar como manifestación da sociedade civil a un acto promovido por VOX non é máis que unha nova ocasión de branquear á ultradereita do noso país e así poder compartir o seu espazo político e alcanzar acordos de goberno conxunto.

E dese compartir espazo político e poder vén o episodio máis evidente da conchabanza entre o Partido Popular e VOX. Referímonos está claro ao goberno de Castela e León e á súa desgraciada iniciativa sobre o aborto. Sumar ao protocolo médico sobre o aborto a obriga dos médicos da Sanidade Pública de ofrecer ás mulleres escoitar o latexo do feto e unha radiografía 4D (iso si, a través da iniciativa privada) foi unha iniciativa de VOX anunciada en rolda de prensa polo vicepresidente da autonomía, Juan García-Gallardo, tendo ao seu lado ao conselleiro de Economía e Facenda e portavoz da Xunta, Carlos Fernández Carriedo, de quen non podemos dicir outra cousa que asentiu co seu silencio. O resto do acontecido non deixan de ser dimes e diretes que buscan crear un clima de confusión co que tapar e pechar o «incidente».

Pero o verdadeiramente relevante do feito é que para o Partido Popular todo vale con tal de acadar o poder, incluso o converter os dereitos da muller en triste moeda de cambio se do que se trata é de con seguir esa meta.

É unha mágoa que Núñez Feijóo e o Partido Popular non tomen nota das recentes palabras de Macron, o actual presidente de Francia, cando na XXVII Cume España-Francia manifestaba que «a extrema dereita quere cambiar o estado de dereito e vémolo nas experiencias doutros países europeos: a liberdade dos xornalistas ou a independencia dos xuíces vese ameazada». E engadía en referencia aos pactos do PP e VOX: «Non son dos que pensan que se pode transixir coa extrema dereita».