¡Ayuso, Ayuso, Ayuso!.- (máis) Curva á Dereita
A pasada noite electoral, a do 23-J, sorprendendo a un Feijóo ao que pouco lle faltou para que se lle desencaixase o seu rostro, os “hooligans” do Partido Popular coreaban ao unísono o berro de «Ayuso, Ayuso, Ayuso!», festexando a aparición da que entendían debía ser a nova líder dunha dereita frustrada por non ser capaz de alcanzar un resultado electoral que, en coalición con VOX, permitíselles alcanzar o Goberno do Estado.
Un berro cun dobre valor semántico, reproche a Feijóo, encomio a Ayuso. E un berro que dá moito que pensar acerca do que pasaba pola cabeza daqueles que, sempre presuntamente, impulsasen a acción que derivou nesa «espontánea» exclamación colectiva.
Esperanza Aguirre, como afai a outrora líder do PP madrileño, foi unha das dirixentes que de forma máis clara expresou o seu malestar coa estratexia de campaña de Núñez Feijóo. Unha campaña á que tachou de equivocada por non defender a constitucionalidade de VOX e afastarse dos seus votantes que, sinalou, eran na súa maioría electores do Partido Popular.
A análise do sucedido creo que permite extraer unha conclusión obvia: unha gran parte do Partido Popular entende que hai que dar un xiro á dereita moito máis pronunciado para lograr atraer un número suficiente de votos para gañar folgadamente as eleccións. Non lles parece a este sector, con gran poder orgánico, que o discurso tan próximo a VOX, as propostas tan similares a VOX ou o continuo falsear os datos tan do gusto de VOX fosen suficientes, polo que entenden que hai que profundar moito máis nesa mesma liña. Solución: máis curva á dereita.
Este Partido Popular non parece aprender nada do acontecido nestas eleccións, pero tampouco da súa forma de entender a política nos últimos anos. Anos de crises, en España e no mundo, primeiro a pandemia e logo a guerra de Ucraína, sen contar coas catástrofes naturais (volcán, incendios,…). Unha situación que debese supor para calquera grupo político, máxime se presume de ser partido de goberno, a obriga de botar unha man e porse a remar xuntos para sortear mellor as dificultades da singradura. Non para o ben do goberno, senón para o ben do país.
Pero o certo é que a postura do Partido Popular foi xustamente a contraria, tratando de pór todas as trabas posibles para impedir a posta en práctica de medidas que, afortunadamente, si contaron co apoio doutras forzas da cámara que, dese modo, fixéronas posible. Insisto, e non para o ben do goberno, senón para o ben do país.
Non debese estrañarse Núñez Feijóo das consecuencias que trae consigo esa forma de facer e de entender a política. Un Núñez Feijóo e un Partido Popular na máis absoluta soidade, incapaces de pactar ou de chegar a acordos de relevo con ningunha outra forza política, salvo con VOX con quen, por desgraza para a nosa democracia, comparte agora os discursos do odio, a mentira e a exclusión. Claro que acordar con VOX non supón para o PP mérito algún xa que, como ben di Esperanza Aguirre, son dos seus.
O Partido Popular debera tomarse un tempo para reflexionar e retomar a liña dun partido homologable coas políticas da centrodereita clásica europea, pero todo indica que pretenden seguir o camiño contrario. A proba é que desde as filas do Partido Popular, como se fixo evidente a noite do pasado domingo, non sexan poucos os que entendan que Isabel Díaz Ayuso poida ser a solución aos seus problemas de liderado e condúzaos á vitoria.
Unha líder, Ayuso, que, e diso non cabe ningunha dúbida, resulta a persoa ideal para extremar ese xiro á dereita invadindo o espazo de VOX. Basta con repasar -exercicio que deixo ao lector- as políticas impulsadas pola líder da dereita madrileña para comprobar esta cuestión. Soamente lembrarei que a comunidade madrileña presidida por Díaz Ayuso ten a dubidosa honra de ter o maior índice de desigualdade de España. Ben sexa que tomemos o índice de Gini, ben que usemos o índice de Palma, a comunidade dirixida por Ayuso encabeza con folgura ambas as clasificacións.