O “apartheid” lingüístico de Núñez Feijóo
Non dubidou o agora presidente do Partido Popular e flamante xefe da oposición, Alberto Núñez Feijóo, de tachar de “apartheid lingüístico” a situación na que se atopa o castelán en Cataluña. De paso, tampouco aforrou palabras para encomiar a súa xestión sobre a cuestión lingüística en Galicia, o que denominou como “bilingüismo cordial”, e que pretendería estender a todas as comunidades con lingua propia.
Non estaría mal, de ser certa, devandita “cordialidade”, pero a realidade descobre algo ben distinto nas actuacións de Feijóo en materia lingüística. Para iso, xulgo interesante lembrar o episodio en que Feijóo fulminó, grazas á súa maioría absoluta, o Decreto 124/2007 do goberno do socialista Pérez Touriño, goberno de coalición entre o PSdeG-PSOE e o BNG, que regulaba o uso e a promoción da lingua galega no sistema educativo.
Até ese momento estaba en vigor o Decreto 247/1995 elaborado polo goberno presidido por Manuel Fraga, un texto que xa recoñecía que a adquisición dunha competencia comunicativa en galego por parte do alumnado só se podería conseguir a través de a utilización vehicular desta lingua nunha parte significativa do currículo. Un texto que era preciso renovar xa que, entre outras cuestións, non estaba adaptado ás novas leis educativas.
Pois ben, por parte de Emilio Pérez Touriño e da súa conselleira de Educación, Laura Sánchez Piñón, de forma modélica e entendendo que conseguir un consenso estable era a mellor política para o futuro da nosa lingua, decidiu convidar a participar na redacción do novo decreto a todas as forzas políticas presentes no Parlamento de Galicia. Así, Manuela López Besteiro e Bernado Tahoces polo PP, Bieto Lobeira e Manuel Parga polo BNG, e Francisco Cerviño e eu mesmo polo PSdeG-PSOE, conformamos, con membros da Consellería de Educación, o grupo de traballo. Finalmente, tras arduas, longas e duras sesións, conseguíase o esperado texto de consenso entre os tres grupos parlamentarios e o goberno.
O anuncio do acordo producíase o día 23 de febreiro de 2007, nunha rolda de prensa celebrada en San Caetano, sede do goberno galego. Estabamos presentes a conselleira de Educación, o Secretario Xeral e a Directora Xeral de Ordenación, así como o seis parlamentarios que formamos parte do grupo de traballo. Na citada rolda debemos destacar necesariamente as palabras da señora López Besteiro, portavoz de Educación do Grupo Popular, sobre o texto finalmente consensuado: “O novo decreto supón un avance para o galego, garantindo o equilibrio co castelán. Garante a competencia lingüística nas dúas linguas”. E mesmo expresaba o seu agrado porque “en educación infantil respéctase a lingua materna e supón aplicar o Plan de Normalización que foi impulsado polo Partido Popular cando estaba no poder”.
Branco e en botella Acordo total? Pois non! Non tardou nada a maquinaria do PP de Núñez Feijóo, ao entender que en pura clave electoral beneficiáballe máis renegar do texto acordado, en rectificar ao seu portavoz, desdecirse do acordo e votar en contra do decreto consensuado.
Iso si, unha vez gañada a cita electoral por maioría absoluta, por un só deputado, esqueceuse de cordialidades, acordos, consensos e de todo aquilo que puidese levar a un pacto, para impor un novo decreto unicamente cos seus votos. Toma “bilingüismo cordial”!