Inmigración, manipulación e distopía
Se nos situásemos na Francia do ano 2017, ano de eleccións presidenciais, e prestasemos atención á candidata da ultradereita, Marine Le Pen nos seus discursos contra os inmigrantes, poderiamos observar como toda a arquitectura da argumentación de Le Pen sustentábase deliberadamente en datos falseados que en ningún caso correspondíanse coa realidade.
Poderiamos indignarnos pola descarada manipulación realizada por Le Pen na súa carreira pola procura de votantes, pero iso non é o máis grave da cuestión. O que de verdade debese preocuparnos é o resultado dun estudo posterior realizado en Francia que veu confirmar que presentar a eses auditorios as cifras reais, mostrarlles os datos de forma rigorosa e en contraste cos falsos, non influía nas súas opinións. Dito doutro xeito:
A xente non permitiu a intromisión dos datos reais nas súas conviccións.
No noso país, os discursos elaborados pola ultradereita de VOX sobre a situación da inmigración e as súas repercusións laborais, sociais e económicas non lle andan á zaga. E tamén percibo que, do mesmo xeito que en Francia, unha porcentaxe non menor da poboación está a asumir ese discurso simple, fácil e falso sen concederlle unha soa oportunidade ao contraste rigoroso cos datos reais.
En España contamos con tres relevantes informes aos que resulta fácil acceder a través da rede:
- En primeiro lugar, o elaborado por Consello Económico e Social (CES), «Informe sobre a inmigración en España. Efectos e oportunidades» [ver aquí].
- En segundo lugar, o do Observatorio Permanente da Inmigración (OPI), «A achega da inmigración á sociedade española» [ver aquí].
- E, en terceiro lugar, o realizado polo Defensor do Pobo no seu informe anual do ano 2019, «A contribución da inmigración á economía española» [ver aquí].
Os tres informes son coincidentes nas conclusións e desmontan, punto a punto, as soflamas dos Abascal que por aquí pululan.
Os inmigrantes, podemos ler no informe do OPI, «coas súas contribucións vía traballo, consumo ou impostos, reequilibran con moito o posible custo para a economía nacional e actúan como apoio para a sustentabilidade do noso sistema de benestar».
No do CES conclúese que «a inmigración non supón un lastre para o Estado do Benestar español, senón máis ben ao contrario, o que expón a necesidade de que as Administracións públicas realicen un esforzo para nutrir os debates políticos sobre a inmigración con información contrastada, e contribuír así a corrixir os rumbos de percepción da opinión».
E no do Defensor do Pobo, moi preocupados por ese rumbo na opinión pública, podemos ler que «os inmigrantes non acaparan as prestacións dos servizos sociais, os datos máis actualizados revelan que ao longo do ano a rede pública de centros de servizos sociais atende a case cinco millóns e medio de usuarios» e, desa cantidade, a atención prestada a inmigrantes e refuxiados «supón só o 5,7 % dos usuarios».
Massimiliano Minocri, nun recente artigo titulado «Un día sen inmigrantes» [ver aquí], fainos reflexionar acerca do que acontecería no noso país se por un día desaparecese a inmigración. O caos laboral , social e económico que nos narra revela unha paisaxe distópica e desoladora cunha conclusión que non pode ser máis evidente: «España sinxelamente non funcionaría».