A propósito da negociación BNG-PSOE
Como saberán, a miña agrupación decidiu que me incorpore á comisión negociadora entre o BNG e o PSOE que ten como finalidade tratar de alcanzar un acordo de gobernabilidade entre estes dous partidos no concello de Pontevedra. Un acordo que pode decantarse por distintas fórmulas e que debese responder ao compromiso de ambas as formacións políticas para alumar a mellor opción para os intereses do conxunto dos habitantes desta cidade.
A ninguén se lle esconde que os acordos deste tipo parten dun notable grao de dificultade, máxime cando a súa elaboración transcorre aos poucos días dunha campaña electoral na cal se tende á hipertrofia das diferenzas programáticas, pero tal complexidade non pode nin debe en ningún caso tomarse como escusa na procura do fin ambicionado.
O principio de transparencia é nestes tempos un concepto que conta cun alto predicamento na axenda pública da democracia, chegando case a alcanzar o status de valor absoluto, cuestión aparte é que as referencias á transparencia realícense sempre coa significación axeitada.
Nestes tempos sucede que transparencia e espectáculo van demasiadas veces da man producindo unha contaminación dos procesos, cando non entorpecendo ou facendo imposible alcanzar a meta prevista. Tratarei de explicar esta cuestión co exemplo concreto da actual negociación BNG-PSOE.
O pasado xoves, día da primeira reunión entre ambos os grupos políticos para iniciar conversacións, houbo que dar, ao finalizar a mesma, unha rolda de prensa para explicar o contido de devandito encontro. Como punto de partida das negociacións, tal exposición pública cobra todo o sentido, aínda que, como así foi, non se podería esperar máis que unha amable declaración de (boas) intencións.
«Agora, cada día que vos reunades, teredes que dar unha rolda de prensa explicando os avances, se os hai, ou os escollos que os impidan», dicíame un compañeiro con toda naturalidade cando saímos á rúa. E precisamente a isto refírome ao falar do binomio transparencia-espectáculo.
Unha cuestión é a total e absoluta transparencia que debe darse no traslado á cidadanía dos acordos (ou desacordos) que se produzan como resultante do traballo das negociacións e outra, ben distinta, é converter o día a día da comisión nunha especie de «reality show» que pretenda a case transmisión en directo de cada xornada.
Cando a transparencia se impón á discreción debida no quefacer do proceso negociador, os resultados non adoitan ser precisamente bos. A retransmisión en directo, en tempo real, hora e resultado, non é o modelo máis conveniente cando realmente se pretende chegar a bo porto. Ao longo da miña vida política teño participado en non poucas reunións como para comprobar que tal modelo –hora e resultado- condena o traballo discreto e imposibilita o obxectivo pretendido.
Por certo, non se entenda desta liña argumental que estou a dirixir o dardo directamente aos profesionais da información como culpables deste tipo de situacións. Tamén desde a chamada «clase política», na que por suposto me inclúo, temos exemplos –non poucos- nos que se aposta polo espectáculo antes que pola discreción, co pouco edificante obxectivo de aparentar un gran esforzo por lograr aquilo que de antemán se rexeita.
Agardo que este non sexa o caso e que nas negociacións BNG-PSOE na nosa cidade póidase alcanzar un gran pacto entre ambas as formacións política que permita unha gobernanza exitosa e que, nos catro anos de singradura, co debido respecto, intelixencia e, insisto, discreción puidese incorporar aos grandes consensos ao Partido Popular –deles e da súa responsabilidade tamén depende-, pois son xustamente os grandes acordos os que perduran e consolidan os avances dun proxecto de cidade.