Goya ou a verdade de “A Capirota”
«Un pasado inventado nunca vai ser de utilidade; ráchase e se desmorona baixo a presión da vida como barro nunha seca», escribía James Baldwin no seu libro «A próxima vez o lume» (1963), unha magnífica alegación contra o racismo e o papel da relixión e a nación como institucións opresoras.
Ao reler esta pasaxe, acordábame da noticia de días atrás verbo da merecida homenaxe en Marín a Carmen Pesqueira Domínguez, coñecida como “A Capirota”, defensora dos dereitos dos traballadores e asasinada polos fascistas o 18 de agosto de 1936.
Gran contraste co que están a perpetrar PP e Vox no noso país en contra da Lei de Memoria Histórica e evitando en todo momento a condena do franquismo.
Certo que tamén hai sectores da dereita que non mostran reparo en condenar o franquismo, nin en que a verdadeira historia dos corenta anos de ditadura teña presenza real na educación dos nosos fillos. Lamentablemente, pode observarse que son moi poucos e que a súa voz apenas ten presenza, polo cal deveñen irrelevantes.
Pero si son moitos, demasiados, aqueles que pretenden impoñer ao resto do mundo as súas fantasías, aqueles que queren reescribir unha historia libre de culpas a expensas de que todos os demais manteñamos a razón, a xustiza, o rigor e a verdade en prisión.
«Antes que o amor, o diñeiro, a fe, a fama e a xustiza, dádeme a verdade», exclamaba Henry Thoreau. Unha frase que debese retumbar na mente de todos aqueles que pretenden ocultala
«Aceptar o propio pasado, a propia historia, non é o mesmo que afogarse nel; é aprender a usalo»
Para finalizar, permítanme utilizar outra cita de Baldwin: «Aceptar o propio pasado, a propia historia, non é o mesmo que afogarse nel; é aprender a usalo». Aprender a usalo, engado, para serenamente atoparnos na paz.
Fronte á chusma debuxada por Goya na súa aguafuerte “Morreu a verdade”, quedo coa verdade de “A Capirota”. Toca abrir máis gretas na zona de sombras.