Os congresistas entraban no Salón de Plenos do Congreso. Iniciaban un novo curso parlamentario. Tono serio, que sempre queda mellor na televisión, salvo algúns líderes empeñados en mostrar a súa traballada e branqueada dentadura. De súpeto, expectación: na tribuna, desafiante, aparece a figura ectoplasmática de Miles Davis interpretando “Blue in Green”.

Un silencio percorre a sala. Miradas cabizbaixas escoitando a suave e serena composición do trompetista. O timbre do instrumento percorre o arco parlamentario, achegando ese ton íntimo e melancólico que produce o axuste da sordina Harmon á súa trompeta.

As súas señorías, unhas máis que outras, mudan a súa face cun rictus que suxire culpabilidade e mala conciencia. A sordina, ese útil que a RAE define como “peza pequena que se coloca nalgúns instrumentos para diminuír a intensidade e variar o timbre do son”, semella fóra de lugar.

A quen toca tomar a quenda de palabra nótaselles terriblemente incómodos, irritados. O movemento das súas cadeiras acompaña o incómodo vaivén dos seus corpos. Os seus traballados discursos, en contraste co acolledor timbre da sordina, son un continuo desfilar de palabras aldraxantes e argumentos vacuos que esperan atronadores aplausos dos do seu clan, tal cal as fanfarrias dun circo romano.

A sordina Harmon, na trompeta virtuosa de Miles Davis, proclama aquilo que non queren oir: que modificar o timbre non oculta a mensaxe, afínao; que a harmonía, o matiz e o contrapunto vencen á futil e engolada amplificación das diferenzas. En suma, que a sordina non oculta o son, transfórmao. E nesa transformación prodúcese un ton máis honesto, máis coherente, máis construtivo.

Convidaría á presidenta do Congreso para iniciar o primeiro pleno do novo curso baixo os auspicios dese “Blue in Green” de Davis e depositar nas cadeiras de brazos das súas señorías, como obsequio, unha sordina. Non debese ter que explicar nada, pero, polo si ou polo non, querida Francina, leva algo preparado.