A dereita aposta ao VERMELLO

Unha lúgubre cor bermellón asolagaba a habitación. Cortinas e colchas, cando se dispoñía delas ou chas prestaban, decoraban camas e xanelas. O celofán do queixo Trébol —si, o queixo de bóla— servía para tinguir as lámpadas. Vermello. Vermello na luz. Vermello na febre. Vermello na espera.

Así lembramos os da miña xeración, con maior ou menor intensidade do vermello, a liturxia doméstica da corentena por sarampelo. Un ritual que convertía a habitación nun templo febril. Un altar de suor, silencio e superstición.

Anos despois, ese vermello perseguiríame na pantalla. Berros e susurros, de Ingmar Bergman. Vermello nas paredes. Vermello nos vestidos. Vermello nas transicións. Dor, paixón, morte. O vermello como atmosfera. Como síntoma. Como sentenza.

Pero o sarampelo deixou de ser ameaza. A vacina, introducida oficialmente no calendario español nos anos 70, fixo innecesario o celofán do queixo Trébol. A ciencia apagou a febre. A inmunización borrou o vermello. Ata o de agora.

No primeiros seis meses de 2025, España rexistrou un aumento do 43% nos casos de sarampelo respecto a todo o ano anterior. 328 infeccións confirmadas. A maioría importadas, si, pero o risco de brotes locais crece. A segunda dose da vacina, esa que completa a protección, xa non alcanza o limiar do 95%. E iso preocupa.

Porque o vermello volve. Non como síntoma. Como ideoloxía.

Nos Estados Unidos de Trump e de Robert F. Kennedy Jr., os movementos antivacunas institucionalizáronse. As taxas de vacinación infantil descenden ano tras ano. E en España, algunhas voces —conservadoras, ultraconservadoras, conspiranoicas ou simplemente irresponsables— repiten a mesma alegación: liberdade individual, desconfianza científica, negacionismo sanitario.

O vermello xa non tingue lámpadas. Tingue discursos. Tingue algoritmos. Tingue urnas.

E así, a dereita aposta ao vermello. Un vermello visceral, dogmático, perigoso. Un vermello que prefire a febre á ciencia. A morte á vida.